Σάββατο 31 Μαΐου 2008
Τετάρτη 28 Μαΐου 2008
Di tu se fedele
Giuseppe Verdi ( 1813 - 1901 )
Χορός μεταμφιεσμένων
Σκηνή πρώτη, πράξη πρώτη
Το έργο διαδραματίζεται στη Βοστώνη του 17 ου αιώνα, όπου ο Ρικάρντο, Κόμης του Warwick, αγαπητός και σεβαστός απ' όλους, είναι ο κυβερνήτης της πόλης. Παρ' όλ' αυτά, μια ομάδα πολιτών οργανώνει την δολοφονία του για προσωπικούς λόγους. Ο Ρενάτο, ένας από τους συμβούλους του, - με την γυναίκα του οποίου Αμέλια ο Ρικάρντο είναι κρυφά ερωτευμένος - του προτείνει να συμβουλευθεί την μάγισσα Ουλρίκα για να μάθει τα σχέδια των εχθρών του.
Ο Όσκαρ, νεαρός αυλικός του οποίου τον ρόλο τον παίζει πάντα γυναίκα στο έργο, ( είναι η κοπέλλα που βλέπουμε ντυμένη με ανδρικά ρούχα ) επιμένει ότι πρέπει να πάει οπωσδήποτε καθώς οι προφητείες της βγαίνουν πάντα αληθινές. Ο Ρικάρντο πείθεται, προτείνει να μεταμφιεσθούν όλοι σε μια παρέα ψαράδων και να επισκεφθούν την μάγισσα στις 3 το απόγευμα.
Φθάνει από τους πρώτους, έτσι έχει την ευκαιρία να κρυφακούσει την αγαπημένη του Αμέλια η οποία εξομολογείται στη μάγισσα ότι είναι ερωτευμένη μαζί του και ζητάει τη συμβουλή της για τον τρόπο που θ' απαλλαγεί απ' αυτό το παράνομο πάθος. Όταν έρχεται η σειρά του - η μάγισσα έχει κόσμο - τρισευτυχισμένος γι' αυτά που κρυφάκουσε, τη ρωτάει :
Or tu Sibilla che tutto sai,
Τώρα Σίβυλλα, εσύ που τα ξέρεις όλα,
della mia stella mi parlerai
θα μου πεις για τ' αστέρι μου ;
Canta il futuro !
Χορός : Πες μας το μέλλον !
Di' tu se fedele,
Πες μου αν είναι πιστή,
il flutto m' aspetta.
το κύμα με περιμένει.
Se molle di pianto
Αν κλαίει από λύπη
la donna diletta.
η αγαπημένη μου.
Dicendomi addio,
Όταν, λέγοντάς μου αντίο,
tradir l' amor mio.
πρόδωσε τον έρωτά μου.
Con lacere vele,
Με τα πανιά σχισμένα,
e l' alma in tempesta,
και την ψυχή φουρτουνιασμένη,
I solchi so franger
να σπάω ξέρω
dell' onda funesta
τα πένθιμα κύματα.
L' averno ed il cielo
Στης κόλασης την οργή και τ' ουρανού
irati sfidar
δεν έχω εμπιστοσύνη.
Sollecita esplora,
Πες μου λοιπόν γρήγορα,
divina gli eventi
μάντισσα τα μελλούμενα.
Non possono i fulmini,
Οι αστραπές,
la rabbia dei venti,
ο θυμός των αέρηδων,
la morte, l' amore,
ο θάνατος, η αγάπη,
sviarmi dal mar.
δεν με χωρίζουν από τη θάλασσα.
Sull' agile prora
Αν πάνω στην πλώρη
che m' agita in grembo
που μ' οδηγεί σε λιμάνι
Se scosso mi sveglio
ξυπνήσω από το κούνημα
ai fischi del nembo,
στα σφυρίγματα του ανέμου,
Ripetto fra i tuoni
ανάμεσα στις αστραπές,
επαναλαμβάνω
le dolci canzoni.
τα γλυκά τραγούδια.
Le dolci canzoni
Τα γλυκά τραγούδια
del tetto natio
της πατρίδας μου
che i baci ricordan
τα φιλιά που θυμίζουν
dell' ultimo addio.
του τελευταίου χαιρετισμού.
E tutte raccendon
κι όλα τους ξανανάβουν
le forze del cor.
της καρδιάς τις δυνάμεις.
Su dunque, risuoni
γι' αυτό λοιπόν πες μας
la tua profezia
την προφητεία σου
di cio che puo' sorger
αυτό που θα γίνει
dal fatto che sia
οτιδήποτε και νάναι
nell' anime nostre
στις ψυχές μας
non entra terror.
δεν μπαίνει φόβος.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
